تو آن سوار سبز پوش رعنا قامتی که از دل شبهای قیر گون فراق سر بیرون می آوری وعالم آرای چشم جهان خواهی شد .توهمان تجلی ظهوری ،تو همان امام آینه هایی ،تو آنی که با شمشیر دلربای معجزه آرای خود جانها وروان ها مسخر می کنی وحق را بر مسند خلافت اهل زمین می نشانی وبر هر کس وهر جاکه نشان از سیاهی وتباهی است حاکم می کنی .آری ای یعقوب صفتان ای عاشقین درگاهش بدانیدکه نهایت این چشم به در دوختن ها واشک حسرت ریختن ها ،یوسفی خواهد درخشید که صد یوسف کنعانی حلقه به گوش جمال وکمال اویند .هر چندکه تا دیدن روی یوسف راهی است از کنعان امروز تا مصر فردا ادامه دارد .ولی هر دم بوی پیراهنش که سرشار از رایحات عطر انگیز است،عاشقانش را به این مژده تسلی می بخشد.                                                                                                                          یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور                کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور                                     حقا که دیگر ما را تاب وتوان این تنهایی وجدایی نیست وقت آن است که در آستانه نیاز،حلقه بر در کوبیم وشکوه سر دهیم ،آری تو را خواند ،با تمام وجود وبا زبان بی زبانی تمام هستی ،دیگر صبری در ما باقی نمانده باید با تمام وجود بانگ سر داد ،ای یوسف زهرا،ای انیس دل بیماران ،ای همای نیکبختی بیا بیا که عاشقت تنهاست تنهای تنها.                    ای پادشه خوبان داد از غم تنهای               دل بی تو به جان آمد وقت است که باز آیی                                               مشتاقی مهجوری ،دور از تو چنانم کرد                 کز دست بخواهد شب پایاب شکیبای                                               انتظارت مکتب عشق است وعاشقی ،نمودی عاشقانه وعارفانه دارد.غم واندوه ناشی از درک تلخ جدائی است آمیخته باایام فراق برانگیخته شده ،آنچنان که در التهابت نی ونای وجود را بر ترنم وتغزل با تو کشانیده وبه نجوا وا داشته که،   گر به توافکندم نظر ،چهره به چهره،رو به رو                شرح دهم غم تو را ،نکته به نکته،مو به مو                                 منتظرانت تابدان حد در تب وتاب دیدن رویت می سوزندکه خانه به دوش وباده فروش صحاری حرکت وپویش شده ،وبه شوق وذوق نشانی از رد پای تو بر زخم ساز ترین تیغ های جفای خاز مغیلان می نهند وهم چنان به در می زنند تا بلکه ،مژده وصل نزدیک تر از همیشه بر روی صحنه احساس بنشیند ،آنسان که جماعتی در هر جمعه ،ترک بستر عافیت واستراحت  می کنند واز خانه به در می زنند تا در حلقه ذاکرین تو درآیند وظهورت را به دعا وندبه بخوانند.                   از پی دیده رفت،همچو صبا فتاده ایم                  خانه به خانه،در به در،کوچه به کوچه ،کو به کو                               مگر جز این هم می تواند بود ،در مذهب انتظار تمام وجودمان لبریز از توست  وجز به تو  وبه آرزوی بیکرانه نمی اندیشیم.                                                                                                                                  مهر ت را در دل حزین ،بافته با قماش جان              رشته به رشته،نخ به نخ،تار به تار،پو به پو      .                              (خداوند چشمان منتظران را نورانی گرداند ان شاء الله)