چه لذتی دارد عفیف بودن
چه لذتی دارد وقتی در خیابان و کوچه راه می روی و صد قافله دل آلوده همراه تو نیست.
چه لذتی دارد وقتیدر نابودی تعهد و عشق بین همسران سهیم نباشی و گرمای خانه ها را سرد نکنی.
چه لذتی دارد وقتی از سر پاکی و غیرت و مردانگی، بانوان و دختران سرزمینت را ناموس خود بدانی و سرمایه ی پاکی و نجابتشان را قربانی هوس های خود نکنی.
چه لذتی دارد که مردانگی را، نه فقط در پرورش اندام و قوت بازو، بلکه در توان خویشتن داری در مقابل وسوسه های شیطانی معنا کنی.
چه لذتی دارد که بدانی دنیا راهی است به سوی خدا و در این راه نباید با نگاهت،با حرفت و با نوع پوششت، سنگ راهی باشی و دلی را از حرکت در این مسیر بازداری.
چه لذتی دارد که فقط زندگی کوتاه دنیا را نبینی و نگاهی هم به زندگی بی پایان آخرت داشته باشی.
چه لذتی دارد چه لذتی دارد وقتی در آلوده شدن چشم و قلب دیگران نقش نداشته باشی و بخشی از ناهان آنان را پای نامه اعمال خود ننویسی.
چه لذتی دارد وقتی هدف خلقت خویش را فراموش نکنی و عمر گران بهای خود را پای میز آرایش و دوختن و پوشیدن و نمایش دادن و به چشم ها نشستن،به پایان نرسانی.
چه لذتی دارد وقتی رضایت خدا را به رضایت انسان های هوس ران ترجیح می دهی.
چه لذتی دارد وقتی طعمه ی قلاب شیطان برای دام انداختن دیگران نیستی.
چه لذتی دارد عفیف بودن !...🌺
