کى میگه ما نسل سوخته و جز غاله شده ایم

 ما که تو خونه هاى بزرگ با حیاط و باغچه و طاقچه زندگى کردیم 

خوابیدن توى پشه بندُ آب تنى توى حوض داشتیم 

کیک تولدامون خیلى بزرگ بود

حتی نوه ی خاله بابامون هم میرفتیم میدیدیم

 نه حالا که خواهر برادر هم به زور همو میبینن.

عید واسمون شور و هیجان داشت.

 عیدى میگرفتیم

کم یا زیاد همین که دلمون خوش میشد کافى بود.خدا برکت

چقدر مسافرتهاى فامیلى میرفتیم

حالا هرکى هر جا میره میترسه کسى بفهمه!

اونقدر توى دنیاى بچگیمون خوش بودیم

 که معنى گرفتاریهاى پدر مادرامونو نمیفهمیدیم.

چه میدونستیم قسط چیه؟؟ بدهى؟ کرایه خونه؟ مدل ماشین چیه؟ 

چیزایی که الان دغدغه ی بچه ها شده.

چقدر شبا تو پارک با فامیل دور هم جمع میشدیم ، پیکنیک میبردیم غذا درست میکردیم،چایی آتیشی، وسطی بازی میکردیم با تووپک، چسبونک بازی

عصرا توى کوچه با بچه هاى محل آتیش میسوزوندیم.

گرگم به هوا،قایم موشک...

 تبلت و ایکس باکس نبود

 ولى قدم به قدم اون بازیها یه عالم دیگه داشت که بچه هاى الان حسشم حتی نمیکنن

میخوام بگم  اینجورا هم که میگن ما نسل سوخته نیستیم.