بعضے وقتها؛

میبینم پروفایلت..

مُزیّن است بہ..

دخترے مشڪین ردا..

بالاے ڪوہ..

یا ڪنار رود..

در هوهوے باد!

و بوجد مے آید نگاهم..

نہ از سر هوس..

و یا هوا..

ڪہ از رنگ نجابت..

و شڪوہ و جلال!

بعد میروم سروقت پُست هایت..

یڪ در میان..

چطور ممڪن است..

این همہ تفاوت..

فاز بہ فاز!

و نگاهم بے فروغ و بے وجد میشود..

پر از علامت تعجب..

و چند سوال!

مثلا..

یڪ پست..

از حسین است و لب عطشان..

و درست پست بعد..

از طنازے و انتخاب لباس حنابندان..!

آن هم در جمعے مختلط..

و ڪامنت ها روان!

و یا یک پست..

از عشق بازے با خدا..

پراز ادعا و دعا دعا..

و درست پست بعد..

عڪس نوشته:اگر بگویم دوستت دارم..

چہ جوابے میدے،انتخاب ڪن یڪ تا دہ،

تو را بہ خدا!

بہ من حق بدہ ڪہ بمانم..

بین این تضاد..

و بگویم وات د فاز و ماذا فازا!

میمانم گیج و گمراہ..

وسط دو علامت سوال؟؟

ڪہ آیا..

آن چادر در جایگاہ اشتباہ گرفتہ قرار؟

و یا تو ڪہ ندانستے قدر آن جایگاہ؟

زمان،زمان تعارف نیست..

و باید روبرو شد اندڪے با واقعیت ها..

تو بودے ڪہ یادت رفت..

آمیختہ بودن چادر را بہ حیا!

تو بودے ڪہ تاختے و باختے..

چادر را بدون حیا!

تو بودے ڪہ گرفتے دست ڪم..

معنا و تفسیر پوشش و ردا!

وگرنہ که..

چادر جایش درست هست..

درست بالاے سرت..

با همان ابهت و اقتدار بی مثال!

پس..

مثال دیگران نگویمت..

تعویض ڪن عڪس پروفایل را..

یا ڪہ اول چادر بردار..

بعد بتاز و بتاز!

چرا ڪہ چادر تقصیرے ندارد..

و این تو هستے..

ڪہ نیستے قدردان!

خب!

من با تو..

دارم چند ڪلمہ حرف حساب!

چادرے ماندن،نگهدارے میخواهد..

عزیزِ خواهر جان..!

براحتے نبودہ و نیست..

ارزندہ نگہ داشتن این دُرِّ گران..!

یڪ تڪہ پارچہ بے معنا..

ڪہ مفتخر بودن ندارد،جنس ارزان..!

پس برگرد..

برگرد..

برگرد بہ جایگاهت..

تو را قسم بہ..

گوشہ ے چادر مادرجان!

تصورڪن!

عروسے ڪہ..

براے بالا رفتن..

دست داماد را گرفتہ..

و میرود پلہ بہ پلہ..

آرام آرام..!

تو اے عروس مشڪین پوشم..

نگاہ ڪن بہ دستان مادر..

بگو یا فاطمہ زهرا..

و برگرد..

برگرد..

پلہ بہ پلہ..

آرام آرام..!

بہ جایگاهت..

بہ چادر!

بعلاوہ ے حیا!

#میم_اصانلو