نیمه شعبان سرود زندگی است

امام زمان(عج) نیمه شعبان سال 255 هجری در سامرا متولد شدند. نام ایشان محمد بن الحسن المهدی عجل الله  تعالی فرجه الشریف و کنیه ‏اش ابوالقاسم است. ایشان از فرزندان حضرت زهرا(س) و از اولاد امام حسین(ع) و فرزند بلافصل امام حسن عسکری(ع) است. مادرش کنیزی به نام نرجس، صیقل و سوسن است.

ﺣﺴﯿﻦ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ: " ﻫﻞ ﻣﻦ ﻧﺎﺻﺮ ﯾﻨﺼﺮﻧﯽ؟ "

ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﺯﻡ ﻗﻀﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ:

ﻟﺒﯿﮏ ﯾﺎﺣﺴﯿﻦ ! ﻟﺒﯿﮏ ...

تا بهار نیامده باید خاک های باغچه دلمان را

زیر و رو کنیم

بذری بپاشیم

آبی بدهیم و

در انتظار بهار بمانیم

بهار فصل

یا مهدی (عج)

به انتظار دیدارت ,سال ها کمر بسته ام 

من می دانم که در انتظارت سال ها میمانم 

و من زنده ام و همیشه منتظر 

سال هاست که در انتظار تو می گریم 

و از خود می گریزیم

به نام خالق بی قیاس.

ممکن است برای بعضی توهم شود که چون امام زمان (ع)

وسیله رسیدن به برکات به مخلوقات است ,

بنابراین از مردم بی نیاز و مستغنی است

السَّلامُ عَلَیْکَ یا بَقِیَّةَ اللَّهِ فى اَرْضِهِ..

شب های قدر آمد و آقا نیامدی

زیباترین ستاره ی دنیا نیامدی

ما را امید وصل تو اینجا نشانده است 

ما آمدیم، یوسف زهرا نیامدی 

آقا جان!

 بیا از کوچه های انتظار

بیا که شعر هایم بی قافیه مانده اند

بیا که با آمدنت 

گم می شود در تبسم تو 

بغض چندین ساله ام

جوانی ام به سر آمد،درفراق گذشت...

عمرم درانتظار به سر رسید...

کاسه صبرم از داغ هجر لبریز گشت

دلم از غصه آب شد...

به هر کجا که نظر کردم ،بودی ونبودی...

ای رخ تو ماه تر از هر رخی                    جن وملک را همه تو فرخی 

ای سخنت از همه عالم جدا                   سر تو و آن سخنت با خدا    

ای کرمت ورد زبان ها همه                      نام تو و زلزله وهم همه      

داد رس کل زمان و زمین                            واسطه آدمی و لا مکان     

تو آن سوار سبز پوش رعنا قامتی که از دل شبهای قیر گون فراق سر بیرون می آوری وعالم آرای چشم جهان خواهی شد .توهمان تجلی ظهوری ،تو همان امام آینه هایی ،تو آنی که با شمشیر دلربای معجزه آرای خود جانها وروان ها مسخر می کنی وحق را بر مسند خلافت اهل زمین می نشانی وبر هر کس وهر جاکه نشان از سیاهی وتباهی است حاکم می کنی .آری ای یعقوب صفتان ای عاشقین درگاهش بدانیدکه نهایت این چشم به در دوختن ها واشک حسرت ریختن ها ،یوسفی خواهد درخشید که صد یوسف کنعانی حلقه به گوش جمال وکمال اویند .هر چند